H προβολή του 50 shades of grey υπήρξε αφορμή για να ανοίξει παγκοσμίως αλλά και στην ελλάδα συγκεκριμένα, μια συζήτηση γύρω από την ταινία, που επεκτείνεται σε σχολιασμό bdsm πρακτικών και χαρακτηρισμούς των ατόμων που τις ασκούν. Το αποτέλεσμα ήταν να διατυπωθούν μια σειρά από προβληματικές, προσβλητικές και κακοποιητικές απόψεις. Κακοποιητικές όχι προς τις sub από τους dom, όπως πολλοί ισχυρίστηκαν- που στο μισογυνικό τρόπο σκέψης τους sub είναι πάντα γυναίκες και dom πάντα άντρες-αλλά προς τη kinky κοινότητα και τα kinky άτομα από vanilla άτομα. Οι σχέσεις μας χαρακτηρίστηκαν κακοποιητικές, η σεξουαλικότητα μας διεστραμμένη. Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που συναντάμε κάτι τέτοιο.
Έχουμε ακούσει και διαβάσει παρόμοιες ιστόριες εντός φεμινιστικών κύκλων: για τα sex wars στην αμερική οπού μια μερίδα αντιπορνό φεμινιστ@ν τάχθηκε εναντίον ενός άλλου κομματιού φεμινιστ@ν που αυτοπροσδιορίζονταν ως sm λεσβίες χαρακτηρίζοντας το bdsm κακοποιητικό προς τις γυναίκες, από τη φύση του. Έφτασαν στο σημείο οι πρώτες μάλιστα να καίνε την «ιστορία της Ο», μια νουβέλα ερωτικής φαντασίας οπού η σαμπ πρωταγωνίστρια περνάει από ένα πλήθος δοκιμασιών κίνκυ φύσης. Ταυτόχρονα το ίδιο βιβλίο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ίδρυση του Samois, της πρώτης s/m λεσβιακής ομάδας στις ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτές τις προνομιούχες οπτικές μέσα στο φεμινισμό είχε καθιερωθεί ο αηδιαστικός όρος γυναίκα-μαζοχίστρια, που δε στιγμάτιζε μόνο τις μαζοχίστριες αλλά και κάθε γυναίκα ή θηλυκό υποκείμενο που αρνιόταν τη δομημένη πάνω σε vanilla, λευκά, cis μεσοαστικά κριτήρια αρρενωπή επιτέλεση που πρότασσαν ως τη μόνη στρατηγική ενδυνάμωσης και γυναικείας χειραφέησης, επειδή είναι θηλυκή, ξέκωλο, drag queen, ναζιάρα, τσούλα, μακιγιάρεται, τρανς κλπ Αλλά κι εκτός φεμινιστικού πλαισίου: τις δεκάδες διώξεις για «κακοποίηση» που έχουν υποστεί άτομα που βρίσκονται σε συναινετικές bdsm σχέσεις, την απόλυση από τη δουλειά και την αρπαγή των παιδιών από το κράτος όταν αποκαλύφθει το μυστικό. Ο σαδομαζοχισμός βρίσκεται ,επιπλέον, στο εγχειρίδιο ψυχικών διαταραχών DSM ως μορφή ψυχικής και συμπεριφορικής διαταραχής και από ότι φαίνεται θα παραμείνει εκεί για πολύ ακόμα, παρά την κριτική από μέλη της kinky κοινότητας που παραλληλίζουν την καταχώρηση με την μέχρι πρότινος ταξινόμηση της ομοφυλοφιλίας στον κώδικα.
Έχουμε ζήσει από πρώτο χέρι πώς πρέπει να κρύβουμε τον kinky εαυτό μας για να μη θεωρηθούμε διεστραμέν@ς. ότι για κάποια πράγματα δεν μπορούμε να μιλάμε γιατί δεν θα μας παίρνουν στα σοβαρά, δε θα θεωρούμαστε καλές φεμινίστριες κλπ. Ή ακόμα ,όταν τολμάμε να βγούμε από την ντουλάπα, πώς πρέπει να προσέχουμε τι λέμε και πώς θα το λέμε για να μην μας θεωρήσουν θύματα ή κακοποιητ@ς. Δε χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά για να διαπιστώσουμε πόσο anti-bdsm είναι αυτή η κοινωνία που αγαπά να δείχνει τα δόντια της σε κάθε παρεκλίνουσα από το κανονικό σεξουαλικότητα ούτως ή άλλως.
Οι συντροφοί μας είναι βαρετοί vanilla έλληνες…
Κάποιες από μας θυμόμαστε έντονα ακόμα και τραυματικά, πώς είχαν αντιδράσει κάποιοι σύντροφοι στο διήμερο για τη σεξουαλικότητα στη σκαραμαγκά όταν ένας dom και μια sub είχαν εμφανιστεί για να παρακολουθήσουν το workshop για το bdsm. Η κοπέλα ήτανε λέει φοβισμένη, και την λυπούνταν την κακομοίρα γιατί δεν μίλαγε καθόλου, και η σχέση τους φαινόταν πολύ σεξιστική. Μα τον αλάχ. Αυτά είπαν οι σύντροφοι και τα ακούσαμε με τα ίδια μας τα αυτιά εμείς που τόσα χρόνια στις συνελεύσεις τους μάθαμε πως δεν υπάρχει χώρος για τα «θέματα μας», πώς είναι δευτερέυοντα, που όταν αρθρώναμε την λέξη σεξισμός αποκαλούμασταν γραφικές/κολλημένες/κομπλεξικές κλπ.
Τώρα οι σύντροφοι όμως έβλεπαν σεξισμό του χείριστου είδους μάλιστα και κακοποίηση.. Πόσο γελοίο φαντάζει .όλο αυτό σε μας που έχουμε βαρεθεί σε τόσες συνελεύσεις να βλέπουμε τους ετεροκανονικούς έλληνες άντρες να μιλούν και να πιάνουν όλο το χώρο επιβεβαίωνοντας την ηγεμονία τους μέσα απ’ τη σιωπή των γυναικών και κάθε άλλης ανώμαλης ταυτότητας που είχε την ατυχία να βρεθεί ανάμεσα τους? Κάπου εκεί θυμόμαστε και πόσες κακοποιητικές συμπεριφορές, σεξουαλικές κακοποίησεις και βιασμούς έχουμε υποστεί και ακούσει από φίλες και συντρόφισσες στο «χώρο» και εκτός αυτού. Πόσες από αυτές έχουν δικαιολογηθεί, παρουσιαστεί ως κάτι άλλο, συνήθως κάτω από ατάκες τύπου «κι αυτή όμως τι έκανε, μήπως προκάλεσε»? και τελικά έχουν μείνει για πάντα κρυφές, πίσω από κλειστές πόρτες, πίσω από την αξιοπρέπεια της συνελευσης?Τα ακούμε όλα αυτά και γελάμε ειρωνικά γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι οι σύντροφοι δεν ενδιαφέρονται και πολύ για τέτοιες κακοποίησεις, πόσες φορές απομακρύνθηκαν οι θύτες όταν έγιναν γνωστά τα περιστατικά? Στη ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης της αναρχίας και της αριστερας, την πληρωνει πάντα το θύμαΟι σύντροφοι βγήκαν να καταγγείλουν σεξισμό και κακοποίηση μόνο όταν επρόκειτο να στοχοποιήσουν μια άλλη σεξουαλική μειονότητα, τα bdsm άτομα, και μας τη βγήκαν και … αντισεξιστικά. Στην πραγματικότητα, κάνει μπαμ ότι αυτό που ενόχλησε τα προνομιούχα τσάκρα τους είναι τα αποκλίνοντα από την κανονική ρομαντική βανίλα σεξουαλικότητα άτομα, οι ανώμαλες και οι ανώμαλοι που δεν αντιλαμβανόμαστε το σωματικό πόνο ή τα παιχνίδια εξουσίας ως αυτό που θα θελαν αυτοί, ως μέρος του λευκού σις αντρικού πληθυσμού, μονοσήμαντα να διατηρήσουν: ως φόβητρο και απόλυτο παρανομαστή στην εξουσία που ασκούνε. Ο πόνος που αποτελεί κομμάτι της καύλας και των επιθυμητικών ροών μας τ@ς τρομάζει. Ένας μάλιστα τελειωμένος ελανίτης σε επιδειξη της επαναστατικής του αρρενωπότητας είπε ότι με σύμβολα της εξουσίας όπως τις χειροπέδες δεν καυλώνει σκαλώνει και θέλει να τις σπάσει. Αλλοιεπαναστάτες συμφώνησαν λέγοντας ότι το bdsm είναι δούρειος ίππος εξουσιαστικών σχέσεων μέσα στην αντιεξουσία. Εμείς μία απορία έχουμε με αυτά τα str8 cis αγόρια που θέλουν να μας απελευθερώσουν από τις αστικές διαστροφές και τα φετίχ μας. Το δερμάτινο πούτσο με τον οποίον καυλώνουν και θεωρούν επίκεντρο του οργασμού τους τον θεωρούν καθαρό από σχέσεις εξουσίας? Θεωρούν ότι το piv(penis in vagina) sex είναι ο τόπος της απελευθερωτικής ηδονής, ενώ οι χειροπέδες και τα μαστιγώματα ο τόπος της καταπίεσης και υποπροιόν του πολιτισμού της κυριαρχίας? Ξεχνούν αυτοί οι str8 cis άντρες πόσο τραυματικό φορτίο έχει επιφέρει σε άπειρα σώματα η επικέντρωση της σεξουαλικής πράξης στην διείσδυση και στην εκσπερμάτωση του δερμάτινου πέους τους με στόχο κύριο τη δική τους απόλαυση, την ενίσχυση και την αποσιώπηση των γυναικείων επιθυμιών? Σαφέστατα το πέος, ως η ισχυρότερη ενσάρκωση του φαλλού στο ετεροκανονικό πλαίσιο δεν είναι μόνο σημείο εξουσίας, είναι και μέσο συναινετικής απόλαυσης και δεν είναι καν συνδεδεμένο κατ’ ανάγκην με την αρρενωπότητα ή την ανδρική ταυτότητα καν. Πoυτσο άλλωστε δεν έχουν μόνο οι άντρες έχουν και πολλ@ genderqueer και πολλές τρανς γυναίκες. Όμως για να αποδομήσουμε τη φαλλογοκεντρική σύλληψη της σεξουαλικότητας, όσο το πέος μπορεί να είναι ένα μέσο κακοποίησης ή συνενανετικής ευχαρίστησης άλλο τόσο μπορεί να είναι και τα μαστίγια, τα χτυπήματα οι χειροπέδες κλπ. Αλλά φυσικά για τα μάτσο radical αγόρια το συναινετικό ξύλο είναι οκ μόνο στις πολεμικές τέχνες όπου συγκροτούν τους μαχητικούς αρρενωπούς εαυτούς που είναι ικανοί να ταπεινώνουν τους ανατιπάλους τους, όχι στο σεξ εκεί που μπορεί να απειλήσει την κανονικοποιημένη τους σεξουαλικότητα. Μπροστά στις «αντισεξιστικές» καταγγελίες των συντρόφων τότε το βουλώσαμε, καταπίνοντας τις anti-bdsm μπούρδες τους αμάσητα, για λόγους προσωπικής ασφάλειας και ψυχικής ηρεμίας, και γελάσαμε σιωπηρά μαζί τους όσο είχαμε το κουράγιο γιατί έχουμε διδαχτεί αρκετά καλά τι σημαίνει να παρεκλίνεις από το κανονικό στην ελλάδα και στην αναρχία της, όταν τυχαίνει μάλιστα εκτός από κίνκυ να είσαι και γυναίκα, λεσβία κοκ.
To μόνο χειρότερο απ’ το 50 shades of grey είναι η anti-bdsm κριτική που δέχεται.
Αυτή τη φορά δε θα το βουλώσουμε όμως. Αφενός νιώθουμε ότι με τις διαστάσεις που έχει πάρει η συζήτηση για το 50 shades μια τέτοια παρέμβαση είναι επιτακτική, αφετέρου το επίδικο είναι η ορατότητα και ασφάλεια μας ως μειονότητα εκτός και εντός lgbtq και φεμινιστ χώρου. Eίναι υποχρέωση όλων να επανεξετάσουν τα στερεότυπα που συχνά αναπαράγουν και να αφήσουν πίσω τον κακοποιητικό λόγο. Πάμε να εξετάσουμε λοιπόν κάποια από τα σημεία αυτού του λόγου έτσι όπως αναδιπλώθηκαν σε μεινστριμ πλαίσιο αλλά και εντός φιλικών- φεμινιστικών κύκλων.
Ως φεμινίστ@ς και ως kinky άτομα παρακολουθήσαμε αρχικά την ταινία με επιφύλαξη, προετοιμασμένες για τα χειρότερα. Το 50 shades of grey προβάλλει ένα είδος bdsm κομμένο και ραμμένο για το str8 αντρικό cis vanilla βλέμμα, ένα είδος έρωτα παραγόμενου με τρόπο που να φυσικοποιεί τις σχέσεις εξουσίας της λευκής καπιταλιστικής πατριαρχίας: κάτι που ισχύει για το 99,9% των ταινιών του genre δηλαδή. Επιπλέον είναι προσβλητική για την kinky community. Ο Κριστίαν, ο dom πρωταγωνιστής της ταινίας είναι (ή καλύτερα προσπαθεί αποτυχημένα να είναι) ένας σκληρός σαδιστής. Η σεξουαλικότητα του παρουσιάζεται ως μια ιδιαιτερότητα με ρίζες σε κάποιο σκοτεινό παρελθόν. Στα 15 του ήταν ο ίδιος sub, μια φίλη της μητέρας του τον “μύησε”. Σε μια συνάρθρωση παιδοφοβικού και kinkφοβικού εσάνς οι «αλλοπρόσαλλες» προτιμήσεις του βγάζουν νόημα ως αντίδραση σε μια κακοποίηση που είχε υποστεί, ως μορφή παιδικού τραύματος που τον έχει καταστήσει ανίκανο για ρομαντικό έρωτα. Η αναδρομή στο προβληματικό του παρελθόν ενισχύει την παθολογικοποίηση των σαδομαζοχιστών ως ψυχικά ασθενών και την anti-kinky οπτική ότι η σαδοομαζοχιστική επιθυμία είναι απότέλεσμα ψυχολογικών προβλημάτων. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε από ψυχολόγους, φίλους, τη νομοθεσία και το κράτος, τη μαζική και ίντι κουλτούρα, τ@ς κάθε λογής anti-porn κλπ ότι οι επιθυμίες μας είναι άρρωστες και ότι το υγειές είναι να συμμορφωθούμε με την κυρίαρχη βαρετή βανίλλα σεξουαλικότητα. Όχι ότι μας κόπτει ιδιαίτερα να ταχθούμε με τους υγιείς, είμαστε με την επανοικειοποίηση της ασθένειας και οι παραπάνω θέσεις βρωμάνε ableism και στιγματισμό της ψυχικής ασθένειας ούτως ή άλλως από χιλιόμετρα. Αλλά η παθολογικοποίηση που δεχόμαστε είναι ένα ακόμα μέσο του αποκλεισμού μας. Σε μια δραματουργική κορύφωση της προβληματικοποίησης του σαδομαζοχισμού στην ταινία η βανιλλα φωνή διερωτάται με απέχθεια δια στόματος Άνα «Αυτό είναι πραγματικά που θες, αυτό σου δίνει ευχαρίστηση?» (ακα «τόσο ανώμαλος/άρρωστος κλπ είσαι πια?»)
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του dom Kρίστιαν είναι ότι είναι συναισθηματικά ανίκανος. Δεν μπορεί να αγαπήσει, μόνο να γαμήσει σκληρά και να προκαλέσει πόνο. Πέρα από εγγενώς προβληματικός διαχωρισμός που λανθασμένα υπονοεί ότι τα δύο δε γίνεται να συνυπάρχουν, η παραπάνω αναπαράσταση παραμορφώνει εντελώς τις πραγματικότητες πολλών kinksters. Γιατί η φροντίδα μετά τη συνεδρία, η συνεχής συζήτηση των επιθυμιών και των ορίων και η επαναδιαπραγμάτευση τους, η χρήση safewords και η ρητή συνέναιση είναι μερικά στοιχεία που αναδεικνύουν πώς μέσα στη sm κουλτούρα έχουν δημιουργηθεί και αναπτυχθεί έννοιες φροντίδας και συνέναισης που ούτε κατά διάνοια υπάρχουν στις μέινστριμ βανίλλα πρακτικές. Η αναπαράσταση του Κρίστιαν ως ανίκανου για αγάπη και φροντίδα, εξωγηίνου στις σχέσεις που αποφεύγει κάποιες στενές ανθρώπινες στιγμές που @ σύντροφ@ συνήθως μοιράζονται όπως το να κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι, να εκφράζεις συναισθήματα, να πηγαίνεις σινεμά και για φαγητό, αποτελεί μια ακόμα στρεβλή παρουσίαση των κίνκστερς και συντελεί στην απανθρωποποίηση τους, στην παρουσίαση τους ως τέρατα. Πολλά τα ράμματα για την ταινία λοιπόν.
όπως όμως το θέσαμε και στο μεσότιτλο υπάρχει όμως κάτι χειρότερο κι απ’ το 50 shades of grey είναι η bdsmφοβική κριτική εναντίον του. Γιατί το ίδιο σεξιστικές καi μισογυνικές είναι όλες οι romantic χολιγουντιανές ταινίες, ο παλιός και νέος αηδιαστικός ελληνικός κινηματογράφος , οι περισσότερες vanilla σεξουαλικές ταινίες gnkκλπ κλπ, όμως δε γίνεται καμία ειδική εκστρατεία ενάντια τους, αντίθετα αναπαράγονται σαν κάτι αθώο, όμορφο και χαριτωμένο. Το κάλεσμα λοιπόν για μπουκοτάζ στο 50 shades of grey κάτω απ’ το αφηρημένο frazing ότι εκεί είναι η βία εναντίον των γυναικών, στιγματίζει τις kinky κοινότητες συγχέοντας το bdsm με την κακοποίηση. Πρόσθετα ενδυναμώνει τη σεξιστική αναπαράσταση ότι οι sub γυναίκες σε συναινετικές s/m συνεδρίες είναι θύματα, άβουλες, αλλοτριωμένες κλπ ενώ για αρκετές γυναίκες είναι μια επιθυμία, βασικό στοιχείο της σεξουαλικής τους ταυτότητας που στιγματίζεται και όταν εκτίθεται δεν αντιμετωπίζεται με σεβασμό αλλά τις καθιστά ευάλωτες στην κακοποίηση και στην ανδρική βια. Και ακριβώς τέτοιες εκστρατείες που ενισχύουν αυτές τις αναπαραστάσεις και ποινικοποιούν αυτές τις επιθυμίες οδηγούν τις sub γυναίκες στην σιωπή απέναντι στο στιγματισμό και στη βία και τις στερούν το χώρο που χρειάζονται για την ισότιμη διεκδίκηση της σεξουαλικότητας τους
Ταυτόχρονα βλέπουμε μια ταυτιση του σαδισμού με πρόθεση κακοποίησης.. Σε αυτό το πλαίσιο είδαμε και κάποια γελοία δημοιεύματα ηθικού πανικού που απέδιδαν περιστατικά μισογυνικής παραβιαστικής βίας στη μίμηση του 50 shades of grey, υπονοώντας ότι οι σαδιστικές επιθυμίες είναι μέρος της κουλτούρας του βιασμού ή ότι την ενισχύουν. Και η χρυσή αυγη στην πρωτοπορία του anti-kiny παθολογικοποιητικού λόγου κατήγγειλε τος δολοφόνους του βαγγέλη γιακουμακη στην anti-bullying ανακοίνωση της ως άρρωστους σαδιστές. Οι σαδιστές άντρες όμως, δεν έχουν περισσότερο ανδρικό προνόμιο ή πατριαρχική εκπαίδευση απ’ τους υπόλοιπους, αντίθετα φέρουν μια ταυτότητα που συνδέει την απόλαυση με ένα ρόλο σε ένα συναινετικό σεξουαλικό παιχνίδι. Προφανώς υπάρχουν κακοποιητικές σκηνές στο 50shades of grey, που είναι triggering για θύματα σεξιστικής βίας και για την ίδια την kinky community, όμως ακόμα πιο τραυματικό είναι να γνωρίζουμε ότι άπειρες vanilla ταινίες με πολύ πιο κακοποιητικό περιεχόμενο δεν προβληματοποιήθηκαν καν, αγνοήθηκαν και δε γράφτηκε κανένα άρθρο ούτε έγινε κάποια εκστρατεία εναντίον τους, γι’ αυτό αισθανόμαστε όταν βλέπουμε αυτές τις κινητοποιήσεις με τον τρόπο που στοχοποιούν την ταινία ενισχύουν την εξουσία των κυρίαρχων πατριαρχικών αρρενωποτήτων που απειλούν μέσω της κουλτούρα του βιασμού κάθε μη-αρρενωπό υποκείμενο και στιγματίζουν με σεξιστικό τρόπο τ@ς kinksters τ@ς φετιχιστ@ς, τ@ς ανώμαλ@ς, τ@ς διεστραμμεν@ς.
O anti-kinky λόγος ως σχετικοποίηση του βιασμού και του σεξισμού.
Μια θέση από αυτές που αναπαράχθηκαν ιδιαίτερα για το 50 shades είναι η εξής: Η ταινία/το bdsm προωθεί το μισογυνισμό και την κουλτούρα του βιασμού. Η παραπάνω διατύπωση υπονοεί οτι κάθε σεξουαλική πράξη που περιλαμβάνει βία είναι κακοποιητική και μάλλον βιασμός. Και να που εμάς τώρα αυτό μας θυμίζει μια άλλη πορνοφοβική θέση σύμφωνα με την οποία κάθε σεξουαλική πράξη με χρηματικό αντάλλαγμα συνιστά βιασμό και κακοποίηση (βλ. Σύνθημα ‘όποιος στα μπουρδέλα ψάχνει οργασμό 10 ευρώ πληρώνει τον κάθε βιασμό) Όσο ισχύει η μία άλλο τόσο ισχύει και η άλλη. Δηλαδή ούτε στο ελάχιστο. Στην κυρίαρχη αντίληψη των δελτίων ειδήσεων και του μέσου έλληνα γενικά ο βιασμός αξίζει να σημειωθεί ως γεγονός, λαμβάνει υπόσταση για 1200 άλλους λόγους πέρα από αυτό που είναι. Έτσι οι βιασμοί που έρχονται στην επιφάνεια είτε συνοδεύονται από κάποιο ιδιαίτερα ειδεχθές έγκλημα που θα αφησει άφωνη την κοινή γνώμη όπως βασανισμός του θύματος ή και φόνος, είτε κάποιο spicy στοιχείο που θα τραβήξει τα βλέματα, όπως ο θύτης ή το θύμα να είναι celebrities, είτε η περίπτωση που ο θύτης είναι μη έλληνας και η διάδοση του γεγονότος γίνεται για λόγους ρατσιστικής κεφαλαιοποίησης κοκ. Και κάπως έτσι ο βιασμός υποβαθμίζεται σε ένα παράπλευρο γεγονός. Οι φεμινιστριες έχουμε μιλήσει εκτεταμένα για το βιασμό ως αυτό που είναι : κακοποιητική σεξουαλική πράξη χωρίς συναίνεση σα μέσο διαιώνισης των προνομίων των αρρενωποτήτων προσπαθώντας να ασκήσουν κριτική στην κουλτούρα του βιασμού όχι με τα μέτρα της πατριαρχίας αλλά με κριτήρια που απορρέουν από τα βιώματα των θυμάτων, και των σωμάτων που είναι πιο ευάλωτα στην str8 cis αντρική βία, των γυναικών και των queers ευρύτερα. . Και γιατί τα λέμε αυτά τώρα ? Η θέαση της σεξουαλικής πράξης με χρηματικό αντάλλαγμα ή της σεξουαλικής πράξης που συνοδεύεται με βία ως βιασμoύ συνιστούν μια αντίστοιχη σχετικοποίηση του βιασμού από την ανάποδη. Ό,τι περιλαμβάνει βία πρέπει να είναι βιασμός. Σε αυτή τη λογική το ζήτημα της συναίνεσης γίνεται ξανά δευτερεύον, αν όχι τελείως ασήμαντο. Βοηθάει εδώ και η παρεκκλίση σε αυτά τα παραδείγματα από το κυρίαρχο μοντέλο του απλήρωτου βανίλα σεξ ως το θεωρούμενο καλό σεξ. Πέρα από τον στιγματισμό των σεξουαλικών μειονοτήτων που αφορούν, τέτοιες διατυπώσεις ειναι διπλά προβληματικές και για έναν άλλο λόγο λοιπόν. Η αφηρημένη γενίκευση της βίας και της εμπορικής συναλλαγής στον έρωτα ως κακοποιητική συμπεριφορά ενδυναμώνουν την κουλτούρα του βιαμού και το μισογυνισμό, κάνουν κακό στ@ς κίνκστερς, στ@ς σεξ γουόρκερς, όσο και στα θύματα βιασμού.
Αυτό που αναδύεται τελικά πίσω από αυτές τις κριτικές για την ταινία είναι ένας anti-kinky εμετός και η σχετικοποίηση του βιασμού και του μισογυνισμού. Για μας υπάρχουν σίγουρα πολλές περισσότερες από 50 απόχρώσεις και σχετικές ταινίες να δει καμία. Αυτές τις μέρες για παράδειγμα περιμένουμε να ανέβει το the duke of burgundy(http://www.imdb.com/title/tt2570858/?ref_=ttexrv_exrv_tt).
Ελπίζουμε στο μέλλον να βγουν ακόμα περισσότερες, να τις ακολουθήσουν συζητήσεις μη κακοποιητικές και συναντάμε συχνότερα στο δημόσιο χώρο εικόνες σαν κι αυτές. Δεν περιμένουμε να μας συνπεριλάβουν οι vanilla είμαστε ήδη εδώ με το λόγο μας ως s/m femisists. στεκόμαστε μαζί σε κάθε ταυτότητα που στιγματίζεται και αποκλείεται από την καιταλιστική λευκή πατριαρχική κοινωνια.
militantfeminists 